Μήνυμα προς την υπουργό Παιδείας.
Είμαι 15 χρονών μαθήτρια της πρώτης τάξης του Ενιαίου Λυκείου.
Μήνυμα προς την υπουργό Παιδείας.
Αγαπητή κ. Διαμαντοπούλου,
Είμαι 15 χρονών μαθήτρια της πρώτης τάξης του Ενιαίου Λυκείου.
Άρχισα τη φετινή χρονιά με τις καλύτερες σκέψεις και προθέσεις. Νέος χώρος, νέα μαθήματα, καινούργια και διαφορετική η αίσθηση ότι μεγαλώνω.
Και να εδώ, σχεδόν ένα μήνα μετά από την έναρξη του σχολικού έτους, σας στέλνω αυτό το e-mail για να εκφράσω τη βαθιά μου απόγνωση και λύπη για το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας.
Δεν θα αναφερθώ στις ελλείψεις βιβλίων και των τόσων άλλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η παιδεία αυτό τον καιρό. Ίσως θα έπρεπε αλλά δεν θα το κάνω.
Θα ήθελα, όμως, να αναφερθώ σε ένα ακόμη πιο φλέγον ζήτημα. Εκείνο του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος και ειδικότερα στο σύστημα των πανελληνίων.
Η χρονιά μου είναι η πρώτη η οποία καλείται να αντιμετωπίσει τις νέες αλλαγές στο σύστημα τις οποίες αν έχω καταλάβει καλά, ούτε το υπουργείο τις γνωρίζει. Αλλά ούτε για αυτό θα εκφράσω τα παράπονά μου.
Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι φίλοι μου φέτος πάνε Δευτέρα και Τρίτη Λυκείου. Δύο χρονιές ΝΕΚΡΕΣ. Συνεπώς, όλες μου οι παρέες έχουν διαλυθεί, δεν επικοινωνώ με κανέναν από τους φίλους μου και οι δύο επόμενές μου χρονιές θα κυλίσουν κάπως ανάλογα.
Τώρα θα μου πείτε τι σας ενδιαφέρει ένα γεγονός σαν αυτό, αν δηλαδή έχω κοινωνική ζωή ή όχι. Ίσως και αυτό το μήνυμα να μη το διαβάσετε ποτέ. Αλλά κ. υπουργέ θα σας εξηγήσω αμέσως πώς σας επηρεάζει αυτό.
Όπως είπα και νωρίτερα, η Δευτέρα και Τρίτη Λυκείου είναι δύο νεκρές χρονιές για τον έφηβο. Κι ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, όλοι το ξέρουμε πως τα παιδιά αυτά τα δύο χρόνια τα περνάνε με διάβασμα, ατέλειωτες ώρες φροντιστηρίων βάζοντας στην άκρη όλα τα ενδιαφέροντα και τις δραστηριότητές τους.
Δεν μπορώ να κατηγορήσω τα φροντιστήρια για την ύπαρξή τους. Ρίχνω, όμως, τις κατηγορίες μου στο ίδιο το σύστημα, στους παλαιότερους υπουργούς παιδείας, σε εσάς, στη νοοτροπία του Έλληνα γενικότερα…
Τα συναισθήματα μου είναι ένας συνδυασμός απόγνωσης, λύπης και θυμού που τα κρίνω απολύτως δικαιολογημένα. Όλων των παιδιών οι ψυχές τον τελευταίο καιρό από ανάλογα συναισθήματα διακατέχονται. Και δεν μπορείτε να αντικρούσετε κάτι τέτοιο παίρνοντας ως αφορμή για παράδειγμα τις καταλήψεις. Είναι τρόπος αντίδρασης κι αυτός, χωρίς να είναι και τόσο αποτελεσματικός βέβαια. Το έχουμε ανάγκη πλέον να αντιδράσουμε στα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας.
Προσωπικά είμαι ενάντια στην έννοια των φροντιστηρίων πιο πολύ για ιδεολογικούς λόγους, αλλά ούτε έχουμε την απόλυτη οικονομική άνεση να στηρίξουμε στο έπακρον κάτι τέτοιο. Όσο κι αν προσπαθούν οι γονείς μου να μας προσφέρουν όσα χρειαζόμαστε ξέρω ότι οι εποχές είναι δύσκολες.
Γιατί εμένα, λοιπόν, και τόσων άλλων παιδιών μας στερείται το δικαίωμα να πάμε σε ένα πανεπιστήμιο, επειδή για τον ένα ή άλλο λόγο δεν θέλουμε να παρακολουθήσουμε τα φροντιστήρια; Δεν θέλω να φύγω στο εξωτερικό κυρία Διαμαντοπούλου. Την αγαπάω την Αθήνα, την αγαπάω την Ελλάδα παρά τα τόσα προβλήματα και ελαττώματά της. Γιατί με αναγκάζετε να φύγω; Γιατί με αναγκάζετε να μην έχω κοινωνική ζωή, τώρα και τα επόμενα χρονια; Γιατί δε θα μπορώ να βλέπω τους ανθρώπους που αγαπώ τόσο πολύ επειδή απλά το σύστημα έχει αποτύχει; Γιατί πρέπει να σιχαθώ το σχολείο και το διάβασμα; Και τελικά, γιατί να μην έχω και εγώ ίσες ευκαιρίες με τα παιδιά των άλλων ευρωπαϊκών χωρών;
Φοβάμαι ότι δεν θα αλλάξει τίποτα απολύτως τουλάχιστον τα επόμενα 20 χρόνια. Αλλά ελπίζω. Ελπίζω γιατί έτσι έχω μάθει να ζω. Ελπίζω ότι κάποτε θα αλλάξουμε σα χώρα. Ελπίζω ότι θα έχω μέλλον να κάνω όνειρα ακόμα κι ας γνωρίζω κατά βάθος πως κάτι τέτοιο δε θα γίνει.
Αν διαβάσατε τις σκέψεις μου ευχαριστώ για το χρόνο σας και εύχομαι να σας κινητοποίησαν.
Κλείνοντας, όμως, θα σας θυμίσω ότι είμαστε 15, 16, 17 και 18 χρονών παιδιά. Παιδιά που χρειαζόμαστε τη στήριξή σας για να πάμε μπροστά, να μορφωθούμε, να κάνουμε όνειρα και εν τέλει να ζήσουμε. Κάντε μας να έχουμε την ελάχιστη έστω εμπιστοσύνη στο πρόσωπο της εξουσίας.
Ας μην γίνουμε απλοί θεατές σε μια ζωή που θα περάσει σαν σκηνή του κινηματογράφου.
Με ελπίδες για μια αλλαγή,
Φροσύνη Δρακούλη
