Μήνυμα προς την υπουργό Παιδείας.

Είμαι 15 χρονών μαθήτρια της πρώτης τάξης του Ενιαίου Λυκείου.

Μήνυμα προς την υπουργό Παιδείας.

Αγαπητή κ. Διαμαντοπούλου,

Είμαι 15 χρονών μαθήτρια της πρώτης τάξης του Ενιαίου Λυκείου.

Άρχισα τη φετινή χρονιά με τις καλύτερες σκέψεις και προθέσεις. Νέος χώρος, νέα μαθήματα, καινούργια και διαφορετική η αίσθηση ότι μεγαλώνω.

Και να εδώ, σχεδόν ένα μήνα μετά από την έναρξη του σχολικού έτους, σας στέλνω αυτό το e-mail για να εκφράσω τη βαθιά μου απόγνωση και λύπη για το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας.

Δεν θα αναφερθώ στις ελλείψεις βιβλίων και των τόσων άλλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η παιδεία αυτό τον καιρό. Ίσως θα έπρεπε αλλά δεν θα το κάνω.

Θα ήθελα, όμως, να αναφερθώ σε ένα ακόμη πιο φλέγον ζήτημα. Εκείνο του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος και ειδικότερα στο σύστημα των πανελληνίων.

Η χρονιά μου είναι η πρώτη η οποία καλείται να αντιμετωπίσει τις νέες αλλαγές στο σύστημα τις οποίες αν έχω καταλάβει καλά, ούτε το υπουργείο τις γνωρίζει. Αλλά ούτε για αυτό θα εκφράσω τα παράπονά μου.

Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι φίλοι μου φέτος πάνε Δευτέρα και Τρίτη Λυκείου. Δύο χρονιές ΝΕΚΡΕΣ. Συνεπώς, όλες μου οι παρέες έχουν διαλυθεί, δεν επικοινωνώ με κανέναν από τους φίλους μου και οι δύο επόμενές μου χρονιές θα κυλίσουν κάπως ανάλογα.

Τώρα θα μου πείτε τι σας ενδιαφέρει ένα γεγονός σαν αυτό, αν δηλαδή έχω κοινωνική ζωή ή όχι. Ίσως και αυτό το μήνυμα να μη το διαβάσετε ποτέ. Αλλά κ. υπουργέ θα σας εξηγήσω αμέσως πώς σας επηρεάζει αυτό.

Όπως είπα και νωρίτερα, η Δευτέρα και Τρίτη Λυκείου είναι δύο νεκρές χρονιές για τον έφηβο. Κι ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, όλοι το ξέρουμε πως τα παιδιά αυτά τα δύο χρόνια τα περνάνε με διάβασμα, ατέλειωτες ώρες φροντιστηρίων βάζοντας στην άκρη όλα τα ενδιαφέροντα και τις δραστηριότητές τους.

Δεν μπορώ να κατηγορήσω τα φροντιστήρια για την ύπαρξή τους. Ρίχνω, όμως, τις κατηγορίες μου στο ίδιο το σύστημα, στους παλαιότερους υπουργούς παιδείας, σε εσάς, στη νοοτροπία του Έλληνα γενικότερα…

Τα συναισθήματα μου είναι ένας συνδυασμός απόγνωσης, λύπης και θυμού που τα κρίνω απολύτως δικαιολογημένα. Όλων των παιδιών οι ψυχές τον τελευταίο καιρό από ανάλογα συναισθήματα διακατέχονται. Και δεν μπορείτε να αντικρούσετε κάτι τέτοιο παίρνοντας ως αφορμή για παράδειγμα τις καταλήψεις. Είναι τρόπος αντίδρασης κι αυτός, χωρίς να είναι και τόσο αποτελεσματικός βέβαια. Το έχουμε ανάγκη πλέον να αντιδράσουμε στα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας.

Προσωπικά είμαι ενάντια στην έννοια των φροντιστηρίων πιο πολύ για ιδεολογικούς λόγους, αλλά ούτε έχουμε την απόλυτη οικονομική άνεση να στηρίξουμε στο έπακρον κάτι τέτοιο. Όσο κι αν προσπαθούν οι γονείς μου να μας προσφέρουν όσα χρειαζόμαστε ξέρω ότι οι εποχές είναι δύσκολες.

Γιατί εμένα, λοιπόν, και τόσων άλλων παιδιών μας στερείται το δικαίωμα να πάμε σε ένα πανεπιστήμιο, επειδή για τον ένα ή άλλο λόγο δεν θέλουμε να παρακολουθήσουμε τα φροντιστήρια; Δεν θέλω να φύγω στο εξωτερικό κυρία Διαμαντοπούλου. Την αγαπάω την Αθήνα, την αγαπάω την Ελλάδα παρά τα τόσα προβλήματα και ελαττώματά της. Γιατί με αναγκάζετε να φύγω; Γιατί με αναγκάζετε να μην έχω κοινωνική ζωή, τώρα και τα επόμενα χρονια; Γιατί δε θα μπορώ να βλέπω τους ανθρώπους που αγαπώ τόσο πολύ επειδή απλά το σύστημα έχει αποτύχει; Γιατί πρέπει να σιχαθώ το σχολείο και το διάβασμα; Και τελικά, γιατί να μην έχω και εγώ ίσες ευκαιρίες με τα παιδιά των άλλων ευρωπαϊκών χωρών;

Φοβάμαι ότι δεν θα αλλάξει τίποτα απολύτως τουλάχιστον τα επόμενα 20 χρόνια. Αλλά ελπίζω. Ελπίζω γιατί έτσι έχω μάθει να ζω. Ελπίζω ότι κάποτε θα αλλάξουμε σα χώρα. Ελπίζω ότι θα έχω μέλλον να κάνω όνειρα ακόμα κι ας γνωρίζω κατά βάθος πως κάτι τέτοιο δε θα γίνει.

Αν διαβάσατε τις σκέψεις μου ευχαριστώ για το χρόνο σας και εύχομαι να σας κινητοποίησαν.

Κλείνοντας, όμως, θα σας θυμίσω ότι είμαστε 15, 16, 17 και 18 χρονών παιδιά. Παιδιά που χρειαζόμαστε τη στήριξή σας για να πάμε μπροστά, να μορφωθούμε, να κάνουμε όνειρα και εν τέλει να ζήσουμε. Κάντε μας να έχουμε την ελάχιστη έστω εμπιστοσύνη στο πρόσωπο της εξουσίας.

Ας μην γίνουμε απλοί θεατές σε μια ζωή που θα περάσει σαν σκηνή του κινηματογράφου.

Με ελπίδες για μια αλλαγή,

Φροσύνη Δρακούλη

Αγαπητέ Γιώργο...

Δευτέρα, 13 Ιουνίου 2011

Αγαπητέ Γιώργο...

του Γιάννη Βαρουφάκη
Λίγο μετά τις εκλογές του 2009 δήλωνες ότι "είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία". Η πλειοψηφία των υπουργών σου σε στραβοκοιτούσαν και οι αντίπαλοί σου σε χλεύαζαν.
Ήσουν μόνος εκείνη την στιγμή. Όμως, στον βαθμό που σε γνωρίζω, ήσουν αυθεντικός.

Από τότε κύλησε πολύ μολυσμένο νερό στο αυλάκι. Τις ουτοπικές δηλώσεις τις παρέσυρε η αγωνία για την διάσωση της χώρας. Σε ανάγκασε όχι μόνο να σφίξεις τα δόντια, πνίγοντας την ουτοπική σου πλευρά, αλλά και να αποκηρύξεις βασικές σου πεποιθήσεις για το τι πρέπει να γίνει και τι όχι. Πιστεύω, στον βαθμό που σε γνωρίζω, ότι τις αποφάσεις που έλαβες τις πήρες θεωρώντας ότι ήταν οι βέλτιστες μιας γκάμας απαίσιων εναλλακτικών. Και φαντάζομαι ότι ενέτειναν την μοναξιά σου.

Έτσι ήρθαμε στον Μάιο του 2010 όπου σε περίμενε η μεγαλύτερη απόφαση που αναγκάστηκε να πάρει έλληνας πρωθυπουργός σε καιρό ειρήνης. Ξέρεις ότι διαφωνούμε για την ορθότητά της. Δεν έχει σημασία. Σου είπαν ότι ήταν ένα σωσίβιο που μας εξαγόραζε χρόνο ώστε να βρούμε τον δρόμο μας προς στέρεο έδαφος μετά από ένα συγκλονιστικό ναυάγιο. Θεώρησα ότι ήταν ένα τεράστιο βαρίδι που μας σπρώχνει, τόσο εμάς όσο και την υπόλοιπη ευρωζώνη, στον πάτο. Επέλεξες τις συμβουλές των ισχυρών και εκείνων που σε έπεισαν πως, αν μη τι άλλο, το Μνημόνιο αγοράζει πολύτιμο χρόνο. Στον βαθμό που σε γνωρίζω, ξέρω πόσο σε στενοχώρησε η επιλογή σου.

Μήνες τώρα γνωρίζω ότι ξέρεις πως, τελικά, η πορεία του Μνημονίου απέτυχε επειδή η αποτυχία βρισκόταν στο DNA του εγχειρήματος (κι όχι επειδή δεν εφαρμόστηκε όπως μπορούσε να έχει εφαρμοστεί). Εμείς οι οικονομολόγοι, όπως γνωρίζεις εκ πείρας, διαφωνούμε σχεδόν για όλα. Όμως δύο πράγματα μας έχει διδάξει η ιστορία:

(1) Τον πτωχευμένο δεν τον σώζεις δίνοντάς του ακριβά δάνεια, και
(2) η βαριά λιτότητα δεν μπορεί ποτέ να μειώσει τα ελλείμματα μιας μακρο-οικονομίας που βρίσκεται σε ύφεση και η οποία δεν μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμά της (ιδίως όταν το διεθνές περιβάλλον είναι υφεσιακό).

Μπορεί να ήλπιζες σε κάποιο θαύμα οικονομικό (π.χ. μιας γρήγορη ανάπτυξη της διεθνούς οικονομίας) ή πολιτικό (την επιφοίτηση της κας Μέρκελ από το άγιο πνεύμα) που θα απέτρεπε την σημερινή κατάληξη. Δεν έγινε όμως. Και τώρα καλείσαι, για δεύτερη φορά σε ένα μόλις χρόνο, να πας ακόμα πιο αντίθετα στα πιστεύω σου, στις γνώσεις σου, στο ένστικτό σου. Σου λένε, όπως και πριν ένα χρόνο: "Σκεφτείτε κ. πρωθυπουργέ τι θα γίνει αν δεν πάρουμε τα νέα δάνεια. Πως θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις;" Στον βαθμό που σε ξέρω, γνωρίζω πως δαγκώνεσαι.

Μήνες αρκετοί έχουν περάσει που έχεις λάβει γνώση μιας εναλλακτικής πρότασης (εκείνη που καταθέσαμε με τον Stuart Holland σε διάφορα fora). Από όσο γνωρίζω θεωρείς πως, τόσο από τεχνικής όσο και πολιτικής πλευράς, η πρόταση είναι άρτια: Σε τρία απλά βήματα, τα οποία δεν απαιτούν καμία ουσιαστική παρέμβαση στην Συνθήκη της Λισαβόνας,

(α) αντιμετωπίζεται η τραπεζική κρίση της ευρωζώνης,
(β) αποδυναμώνεται η κρίση δημόσιου χρέους και
(γ) ξεκινά ένα νέο Σχέδιο Marshall για ολόκληρη της ευρωζώνη έτσι ώστε να γίνει πράξη η ανάπτυξη που θα 'δολοφονήσει' την Κρίση. Αν απλώς διαφωνούσες με αυτή την πρόταση, δεν θα αναφερόμουν σε αυτήν. Το κάνω επειδή φοβάμαι ότι... συμφωνείς.

Θα μου πεις: "Πώς μπορώ ως πρωθυπουργός μιας μικρής και καταπτωχευμένης χώρας να πάω στις Βρυξέλλες και να τους προτείνω μια πρόταση για την ανάπλαση της ευρωζώνης ολάκερης; Ιδίως όταν οι δικοί μου σύμβουλοι μου λένε να το ξεχάσω;"

Θα σου απαντήσω: Πώς μπορείς ως πρωθυπουργός μιας μικρής και καταπτωχευμένης χώρας να πάς στις Βρυξέλλες για να αποδεχθείς ένα νέο, ογκώδες δάνειο το οποίο σε καμία των περιπτώσεων (ακόμα κι αν αποδεχθούμε ότι θα επιτευχθούν όλοι οι στόχοι του μεσοπρόθεσμου προγράμματος) δεν πρόκειται ούτε καν να επιβραδύνει την εκρηκτική πορεία του δημόσιου χρέους; Πως θα αντιμετωπίσετε σε ένα χρόνο από σήμερα, εσύ και οι υπόλοιποι ηγέτες της ΕΕ, την κρίση νομιμοποίησης σε Βορρά και Νότο που αναπόφευκτα θα προκύψει καθώς οι εγγυήσεις και τα δάνεια των γερμανών και ολλανδών φορολογούμενων καταλήγουν (μέσω του Υπουργείου Οικονομικών μας) στις ημι-πτωχευμένες τράπεζες, την ώρα που το ελληνικό χρέος συνεχίζει να αυξάνεται, το ΑΕΠ μας να μειώνεται και οι έλληνες να εξαθλιώνονται χωρίς κανένα όφελος;

Θα με ρωτήσεις: "Και τι να κάνω τότε;"
Θα σου πω κάτι που θα ακουστεί ίσως ουτοπικό αλλά το οποίο πιστεύω είναι η μοναδική ρεαλιστική εναλλακτική που σου απομένει. Αν κάποιος μπορεί να εκτιμήσει τον ρεαλισμό αυτού που θα σου προτείνω, αυτός είσαι εσύ: Πάρε απόψε το βράδυ το ποδήλατό σου, μόνος σου, και κατέβα στην Πλατεία Συντάγματος. Εκεί, μπορεί να σε γιουχάρουν στην αρχή, αλλά βλέποντάς σε μόνο και αποφασισμένο, θα παραμερίσουν να περάσεις. Ζήτα τον λόγο και μίλησε στον συγκεντρωμένο κόσμο.

Πες τους ότι ήρθε η ώρα να πάρουμε όλοι μαζί πίσω την χαμένη μας αξιοπρέπεια. Εξάγγειλε ότι δεν θα δεχθούμε άλλα δάνεια όσο η ευρωζώνη αρνείται να συζητήσει καν την αναμόρφωσή της σε μια λογική και βιώσιμη βάση. Ότι, αν αναγκαστεί, η Ελλάδα θα πορευτεί, εντός μεν της ευρωζώνης, αλλά άνευ δανείων. Αν σε ρωτήσουν ποια είναι αυτή η λογική και βιώσιμη βάση, την απάντηση την ξέρεις. Την έχεις ήδη μελετήσει. Εξήγησέ την στον κόσμο. Και πες ότι μέχρι να ξεκινήσει μια τέτοια συζήτηση στις Βρυξέλλες, μια συζήτηση που έχουν προτείνει έτσι κι αλλιώς σοβαροί άνθρωποι όπως ο Tremonti και ο Yuncker, εσύ δεν θα δεχθείς ούτε ένα ευρώ από τους εταίρους μας. Απαίτησε μια συζήτηση επί της αρχής της ιδέας για το ευρωομόλογο και για την πρόταση ενεργοποίησης της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (κάνοντας χρήση των ευρωομολόγων) στο πλαίσιο ενός νέου Σχεδίου Marshall. Ξεκαθάρισε ότι μέχρι αυτή η συζήτηση να δημιουργήσει μια νέα προοπτική για την Ελλάδα και την ευρωζώνη, η Ελλάδα θα κάνει αυτό που έπρεπε να έχει κάνει εδώ και χρόνια: Να ζει μετρημένα και εντός των ορίων των δυνατοτήτων της. Αν σε ρωτήσουν για τους μισθούς και τις συντάξεις απάντησε ότι, αν αναγκαστούμε, θα τους καταβάλουμε αφού μειώσουμε όλους τους ανώτερους μισθούς (υπουργών, βουλευτών, καθηγητών πανεπιστημίων κλπ) στα €1000 και για όσο καιρό χρειάζεται. Θα αναστείλουμε όλες τις εξοπλιστικές δαπάνες. Θα κάνουμε ότι πρέπει ώστε να μην χρειαστεί να προσθέσουμε ένα ακόμα τοκογλυφικό δάνειο στο χρέος της χώρας.

Βροντοφώναξε πως δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να εγκαλείται επειδή ζούσε με δανεικά και, τώρα που πτώχευσε, να της επιβάλουν κι άλλα δανεικά τα οποία εκείνοι που της τα επιβάλουν γνωρίζουν ότι δεν μπορούμε να τα ξεπληρώσουμε. Κλείσε λέγοντας ότι αυτό θυμίζει τις χειρότερες πρακτικές της Wall Street στην περίοδο των subprime στεγαστικών δανείων, τότε που οι τράπεζες πάσχιζαν να πείσουν πτωχευμένα νοικοκυριά να δανείζονται ποσά που δεν υπήρχε πιθανότητα να επιστρέψουν. Μόνο που τώρα το παιχνίδι αυτό αφορά μια ολόκληρη χώρα. Κι όχι μόνο. Πες ότι ως Ευρωπαίος πολίτης, αλλά και ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δεν δικαιούσαι να συνυπογράψεις άλλη μια δανειακή συμφωνία που απειλεί με κατάρρευση όχι απλώς μερικές τράπεζες ή μια μικρή μεσογειακή χώρα αλλά ακόμα και την ιδέα μιας ενωμένης, δημοκρατικής Ευρώπης.

Κάποια στιγμή, προς το τέλος της ομιλίας σου, κοίταξε κατευθείαν κάποια κάμερα της οποίας το βίντεο, να είσαι σίγουρος, θα αναρτηθεί αμέσως στο Διαδίκτυο και, απευθυνόμενος στον Γερμανό ψηφοφόρο, πες στα αγγλικά: "Είναι σκανδαλώδες εσείς οι σκληρά εργαζόμενοι Γερμανοί να πρέπει να δίνετε δάνεια στο κράτος μας, όχι για να τα επενδύουμε παραγωγικά, αλλά για να αποπληρώνουμε πτωχευμένες τράπεζες που, καθώς ξέρουν σε τι οικτρή κατάσταση είναι τα λογιστικά τους βιβλία, δεν δανείζουν και που, έτσι, λειτουργούν ως μαύρες τρύπες που καταπίνουν την οικονομική ενέργεια που παράγεις εσύ, ο γερμανός εργαζόμενος, την ώρα που ο έλληνας συνάδελφός σου υποφέρει χωρίς μέλλον."

Αμέσως μετά χαιρέτησε τον κόσμο και κινήσου προς το ποδήλατό σου. Και τότε, για πρώτη φορά μετά από καιρό, δεν θα νιώθεις μόνος σου. Ίσως για πρώτη φορά θα έχεις συμμετάσχει σε μια συγκλονιστική στιγμή της Συμμετοχικής Δημοκρατίας για την οποία έχουμε πασχίσει μαζί, ξοδεύοντας μελάνι και πολλές ώρες συνεδριάσεων. Στο Σύνταγμα αυτές τις μέρες μπορεί να μην έχουμε Άμεση Δημοκρατία (κάτι που απαιτεί όχι μόνο συμμετοχικούς θεσμούς αλλά και άσκηση εκτελεστικής εξουσίας) όμως έχουμε μια αναβίωση της Αρχαίας Αγοράς στην οποία ο αντιεξουσιαστής Γιώργος θα ένιωθε σαν στο σπίτι του.

Σε περιμένουμε.

ΥΓ. Τώρα που το σκέπτομαι ίσως είναι καλύτερα να μην έρθεις μόνος σου. Πάρε μαζί σου τον συμφοιτητή σου από την Αμερική, τον Αντώνη - εφόσον θέλει να έρθει. Και πηγαίνετε μαζί. Να πείτε λίγο-πολύ τα ίδια. Στην ίδια συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος. Συναίνεση θέλουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας σε αυτή την δύσκολη καμπή της Κρίσης; Συναίνεση να τους δώσουμε.

Τοποθέτηση μιας δημοτικής παράταξης στην Κοζάνη। Δεν γνωρίζω την παράταξη ούτε τον πολιτικό της προσανατολισμό Βρίσκω όμως ενδιαφέρουσα και μη συμβατική την τοποθέτηση και την παραθέτω όπως τη βρήκα στο http://www.edugate.gr/epikairotita/giannis-panaretos-apopsi-perifereiaka-idrymata

Δημοτική Κίνηση «Κοζάνη -Τόπος να ζεις»

Γιατί δε συμφωνήσαμε στο ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου για το ΤΕΙ

To Δημοτικό Συμβούλιο συζήτησε προχθές για το ΤΕΙ Δ. Μακεδονίας και κατέληξε σε ένα ψήφισμα που ζητά από το Υπ. Παιδείας να μην ισχύσει η νέα μείωση εισακτέων. Αποφασίσαμε να μην ψηφίσουμε το κείμενο αυτό για τους εξής λόγους:

1) Διότι δεν καταλογίζει, εκεί που πρέπει, τις ευθύνες για το αδιέξοδο. Αρκείται στη βολική καραμέλα του αθηνοκεντρικού κράτους και δεν κατονομάζει συγκεκριμένα τους ενόχους.

Θυμίζουμε στα γρήγορα πως φτάσαμε ως εδώ: Άναρχη και υπερβολική ανάπτυξη της Ανώτατης Εκπαίδευσης τη δεκαετία του 1990. Δημιουργία άλλης μιας «φούσκας», με την κακή χρήση ευρωπαϊκών κονδυλίων (προγράμματα διεύρυνσης ΑΕΙ). Υπερπαραγωγή επιστημόνων πέρα από τις πραγματικές ανάγκες της χώρας και συσσώρευση νέων ανέργων. Μεγάλη διασπορά Σχολών και Τμημάτων λόγω τοπικιστικών πιέσεων και μικροπολιτικών σχεδιασμών. (Το ΤΕΙ ΔΜ από 7000 φοιτητές και 7 Τμήματα έφτασε τους 20.000 και 17 Τμήματα.) Κανείς μακροχρόνιος οικονομικός προγραμματισμός των Ιδρυμάτων, κανείς σχεδόν έλεγχος σκοπιμότητας (παρά μόνο νομιμότητας) των δαπανών, γενική διασπάθιση, άρνηση ή εκφυλισμός οποιασδήποτε αξιολόγησης. Η κεντρική πολιτική ευθύνη προφανώς ανήκει στις Κυβερνήσεις. Υπάρχουν όμως και Συνυπεύθυνοι: Διοικήσεις Ιδρυμάτων, τοπικοί φορείς & κοινωνίες / δήμοι, βουλευτές, κόμματα (που πίεσαν για αθρόες ιδρύσεις τμημάτων), συντεχνιακός συνδικαλισμός εντός και εκτός ΑΕΙ, κλπ.

2. Διότι, δεν παίρνει θέση στο θέμα των συγχωνεύσεων και της χωροταξίας των Ιδρυμάτων. Είναι σαφές ότι οι σημερινές αλλαγές προωθούνται εσπευσμένα λόγω Τρόικας, με «λογιστικά» ή και παλαιοκομματικά κριτήρια. (π.χ η κατακόρυφη συρρίκνωση των Τμημάτων Λογιστικής και Διοίκησης Κοζάνης και η αντίστροφη εύνοια Τμημάτων της Καστοριάς αποδίδεται σε δάκτυλο Πετσάλνικου).

Όμως σε αρκετές περιπτώσεις οι μειώσεις / συγχωνεύσεις / καταργήσεις τμημάτων είναι αναγκαιότητα. Τα Ιδρύματα εδώ σπεύδουν βραδέως. Συζητούν επί χρόνια, δεν τολμούν να τα βάλουν με διάφορες ομάδες συμφερόντων (π.χ καθηγητές που δεν θέλουν να χάσουν τα γνωστικά «τους» αντικείμενα ή τα βιβλία που πωλούν), καθώς και με άλλες συντεχνίες που χάνουν τη βόλεψή τους. Όλοι έχουν τα «μαγαζάκια» τους και με αυτά πορεύονται μέχρι να τα … κλείσουν όλα μαζί.

Συναφές με τα παραπάνω είναι και η χωροταξία των πανεπιστημίων / ΤΕΙ. Στον τομέα αυτό η επαρχία «παίζει» με σοβαρές ελλείψεις. Η Αθήνα - Θεσσαλονίκη και 3-4 μεγάλες πόλεις υπερτερούν από κάθε άποψη: Υποδομές, εμπειρία, προσωπικό, καλύτερες υπηρεσίες στους φοιτητές, οικονομίες κλίμακας. Εδώ όμως μπαίνει ως ΜΕΡΙΚΟ αντιστάθμισμα η περιφερειακή πολιτική και η πρόσθετη στήριξη που περιμένει η επαρχία. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ. Αν τα Περιφερειακά Ιδρύματα ή τα νέα Τμήματα δεν μπορούν να εξασφαλίσουν (με πρόσθετη κρατική βοήθεια) ίδια ποιότητα σπουδών με τα κεντρικά ΑΕΙ, καλύτερα ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΟΥΝ. Δεν θα κάνουμε εμπόριο ελπίδων με τα νέα παιδιά. Αρκετά προβλήματά τους έχουμε φορτώσει για τα επόμενα 10 χρόνια τουλάχιστον. Ας κάνει κάτι άλλο το κράτος για να στηρίξει την Κοζάνη. Αυτή η αντίληψη ότι η αδικημένη περιφέρεια έχει πάντοτε προβάδισμα έναντι του κέντρου είναι ο αδιέξοδος αντίποδας στον «αθηνοκεντρισμό», είναι ο «ανάδελφος επαρχιωτισμός» που αποτελεί βαρίδι για οποιαδήποτε χειραφέτηση της επαρχίας.

3. Διότι εστιάζει – και πάλι - σε λάθος στόχο. Όσοι ονειρεύονται να ξαναγυρίσουν στον «παλιό καλό καιρό» με τα μεγάλα νούμερα φοιτητών (και… τζίρων) είναι εκτός τόπου και χρόνου. Η επιστροφή στην προ Μνημονίου εποχή ούτε εφικτή είναι ούτε επιθυμητή.

Το σύνθημα «θέλουμε Πανεπιστήμιο - ΤΕΙ σε κάθε Περιφέρεια» είναι λάθος. Το ορθό είναι «θέλουμε ΒΙΩΣΙΜΑ περιφερειακά Ιδρύματα», εφόσον υπάρχει «χώρος» στην Ελληνική Ανώτατη Εκπαίδευση, σοβαρές προοπτικές απασχόλησης και/ή κοινωνική αναγκαιότητα. Αν ένα ΑΕΙ δεν είναι βιώσιμο, τη νύφη την πληρώνουν και τα παιδιά – θύματα που χάνουν τα χρόνια τους, αλλά και ο τοπικές κοινωνίες που επενδύουν σε υποδομές / οικοδομές και μετά μένουν μετέωρες. Ακόμη και να μην κλείσει η Κυβέρνηση ένα προβληματικό Τμήμα, θα το κλείσει η πραγματικότητα, η χαμηλή ζήτηση των αποφοίτων. Το 1/4 τουλάχιστον των Τμημάτων του ΤΕΙ Δυτ. Μακεδονίας ανήκει σ΄ αυτήν την κατηγορία των μελλοθανάτων. Στο διάστημα που ίσχυε η βάση του 10, δύσκολα σταύρωναν «πελάτη».

Είναι λυπηρό ότι το Δημοτικό Συμβούλιο ενδιαφέρθηκε κατά κόρο για τα ποσοστά μείωσης των εισακτέων και ελάχιστα για τα ποσοστά ανεργίας των αποφοίτων ΤΕΙ. Μόνο η Κίνηση κατάθεσε και επέμενε στα ποσοστά ανεργίας / ετεροαπασχόλησης που σε αρκετά Τμήματα είναι στο κόκκινο (ειδικά στις νέες ειδικότητες φτάνουν και ξεπερνούν το 50% !)

Είναι κατάντια της ελληνικής επαρχίας να εναποθέτει τις ελπίδες επιβίωσής της σε ένα Πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ. Επιβεβαιώνει το γενικό κανόνα ότι η περιφέρεια (όπως και όλη η Ελλάδα) δεν παράγει σχεδόν τίποτα, αλλά βασίζει το ΑΕΠ στην κατανάλωση (σουβλάκια, νοίκια κλπ), ψάχνοντας συνεχώς για νέους καταναλωτές (φοιτητές, στρατιωτικές μονάδες, αστυνομικές σχολές κλπ). Και προφανώς γι’ αυτά δεν μας φταίει το Μνημόνιο.

4. Διότι δεν προσανατολίζει τις τοπικές διεκδικήσεις σε μια ρεαλιστική αντιπρόταση. Εδώ βέβαια η ευθύνη δε φορτώνεται στο Δήμο, ο οποίος μόνο ΓΝΩΜΟΔΟΤΙΚΟ ρόλο μπορεί να παίξει. Η σχεδίαση της εκπαιδευτικής πολιτικής είναι δουλειά των Ιδρυμάτων και του Υπουργείου. Τα πρώτα επικαλούνται το θεσμοθετημένο δικαίωμα τους να αποφασίζουν (αυτοτέλεια), αλλά εμμέσως ανοίγουν την πόρτα σε κυβερνητικές παρεμβάσεις, εφόσον δεν διαθέτουν ΒΙΩΣΙΜΑ ΣΧΕΔΙΑ για την έξοδο από το τούνελ. Στα όργανα – και τους διαδρόμους των ΑΕΙ Δυτικής Μακεδονίας κυκλοφορούν διάφορα σενάρια εδώ και χρόνια που ξεκινούν από καταργήσεις Τμημάτων, αναβάθμιση ΤΕΙ σε Τεχνολ. Πανεπιστήμιο, συγχώνευση ΤΕΙ – Πανεπιστημίου κλπ κλπ. Όμως συγκεκριμένη ΜΕΛΕΤΗ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑΣ (πολυκριτηριακή, κοστολογημένη, με επί μέρους στόχους - στάδια) δεν υπάρχει.

Τι να υποστηρίξει ο Δήμος ως αίτημα ; Τις «κόκκινες γραμμές» του κ. Μαλούτα ή τις πλειοδοσίες της κ.Νανοπούλου και των άλλων Συνδυασμών ότι «δεν θα αφήσουμε να μας κόψουν ούτε ένα φοιτητή» ; (Αυτό θυμίζει το γνωστό σύνθημα ότι «δεν θα μας κόψουν ούτε 1 λιγνιτικό MW», νούμερο που σήμερα έχει γίνει 2000 MW ! )

Εκείνο λοιπόν που μπορεί να ζητήσει ο Δήμος Κοζάνης ώστε να καταλήξει σε μια τεκμηριωμένη γνωμοδότηση - στήριξη είναι: α) δυο σοβαρές μελέτες βιωσιμότητας από το Πανεπιστήμιο και το ΤΕΙ αντίστοιχα και β) μια ευρύτερη για τη χωροταξία όλων των Πανεπιστημίων – ΤΕΙ, που αποτελεί αρμοδιότητα των Συνόδων Πρυτάνεων- Προέδρων). Αν τα θεσμικά όργανα των Ιδρυμάτων δεν συντάξουν άμεσα τις μελέτες αυτές, τότε η επέλαση «του Καλλικράτη στην Εκπαίδευση» θα γίνει χωρίς καμιά τεκμηριωμένη αντίδραση.

Κλείνοντας, τονίζουμε ότι η δαιμονοποίηση των διαφορετικών απόψεων δεν έχει θέση τούτη την ώρα (που οι περικοπές κονδυλίων στα ΑΕΙ φτάνουν το 50%). Η μεταφορά Τμημάτων προς / από τις όμορες Περιφέρειες δεν πρέπει να αποκλειστεί.

Η δογματική εμμονή στα «κεκτημένα» ηχεί ευχάριστα, αλλά μπορεί να οδηγήσει εύκολα στο αντίθετο αποτέλεσμα : την πλήρη κατάρρευση Πανεπιστημίου και ΤΕΙ. Και τότε θα επιδοθούμε και πάλι στο προσφιλες κυνήγι των μαγισσών….